လက်ရှိအခြေအနေအရ အပစ်ရပ်ထားတယ်ဆိုပေမဲ့လည်း မြန်မာစစ်တပ်ရဲ့ ဖမ်းဆီးမှုတွေကတော့ ဆက်တိုက်ဆိုသလို ရှိလာနေတဲ့အတွက် ရခိုင်ပြည်မြောက်ပိုင်းရှိ မြို့နယ်တချို့က ရပ်/ကျေးအုပ်ချုပ်ရေးမှူးတွေ အစုလိုက်အပြုံလိုက် နှုတ်ထွက်စာတင်နေကြတာကို ကြည့်ခြင်းအားဖြင့် စစ်ရေးတင်းမာမှုအရှိန်ဟာ ဆက်ရှိနေသေးတယ်လို့ သုံးသပ်လို့ရနိုင်ပါတယ်။

တစ်နိုင်ငံလုံးက ပြည်သူတွေရဲ့ ဆန့်ကျင်မှုကို ခံနေရတဲ့ စစ်ကောင်စီဟာ ဒဏ်ရာရထားတဲ့ ကျားတစ်ကောင်လိုအကြည့်နဲ့ ပြည်သူတွေကိုကြည့်နေပြီး လူစုလူဝေးရှိတဲ့ နေရာတွေနဲ့ ကျေးရွာတွေအတွင်း လက်နက်ကြီးတွေ ပစ်ခတ်တာမျိုးကိုလည်း လုပ်ဆောင်နေပါတယ်။ ဒဏ်ရာရသူတွေကို အချိန်မီဆေးကုသနိုင်ဖို့ လူမှုကူညီရေးသမားတွေက ပို့ဆောင်ပေးပေမဲ့လည်း ရခိုင်ပြည်အတွင်း တိုက်ပွဲဖြစ်ပွားနေတဲ့ မြို့နယ်တွေကို ကုန်းလမ်း၊ရေလမ်း ပိတ်ပင်ထားတာကြောင့် အသက်မဆုံးရှုံးသင့်ဘဲ ဆုံးရှုံးသွားရတဲ့ဖြစ်စဉ်တွေလည်း ရှိခဲ့ပါတယ်။

မြို့ပေါ်နေပြည်သူတွေအတွက် ငွေကြေးအကုန်အကျခံနိုင်ရင် ကျန်းမာရေးအထောက်အကူပြု ဆေးဝါးများကို လိုအပ်သလို ဝယ်ယူသုံးစွဲလို့ရနေပေမဲ့လည်း စစ်ကောင်စီလက်အောက်ခံ တပ်ဖွဲ့တွေရဲ့ ဆေးဝါးသယ်ယူခွင့် တားမြစ်ချက်၊ ကန့်သတ်ချက်တွေကြောင့် ကျေးလက်နေပြည်သူတွေအနေနဲ့ ငွေကြေးတတ်နိုင်ရင်တောင် ဆေးကုသမှုခံယူဖို့ အခက်အခဲဖြစ်နေကြရပါတယ်။

ရှေးဟောင်းအငွေ့အသက်တွေနဲ့ တည်ရှိနေတဲ့ မြောက်ဦးမြို့အတွင်းကို စက်တင်ဘာ ၄ ရက်နေ့က မြန်မာစစ်တပ် တပ်ဖွဲ့ဝင်တွေဟာ သေနတ်တွေပစ်ဖောက် ဝင်ရောက်လာတာကြောင့် မြို့သူမြို့သားတွေဟာ  အလန့်တကြားနဲ့ ကျီးလန့်စာစားဖြစ်ခဲ့ရပါတယ်။ ရက္ခိုင့်တပ်တော်ရဲ့ စစ်ဦးစီးချုပ် ဗိုလ်ချုပ်ထွန်းမြတ်နိုင်ကတော့ “စစ်ကောင်စီရဲ့ သူရဲဘောကြောင်တဲ့ လုပ်ရပ်တွေကြောင့် မြောက်ဦးမြို့ဟာ ဓားစာခံဖြစ်နေရတယ်”လို့ သူ့ရဲ့ လူမှုကွန်ယက်တွစ်တာပေါ်မှာ ရေးသားခဲ့ပါသေးတယ်။

မြို့တစ်ခုရဲ့ သန့်ရှင်းသာယာမှုကို ဆောင်ရွက်နေကြသူတွေထဲမှာ အမှိုက်သိမ်းတဲ့ စည်ပင်ဝန်ထမ်းတွေလည်း အပါအဝင်ဖြစ်ပါတယ်။ သို့ပေမဲ့ သူတို့တွေဟာ အလုပ်သမားဥပဒေအရ ပြဋ္ဌာန်းထားတဲ့ တစ်နေ့လုပ်ခ ၄၈၀၀ ကျပ်ကိုမရရှိကြဘဲ အလုပ်ချိန်မှာလည်း ၈ နာရီထက်ကျော်လွန်ပြီး လုပ်ဆောင်ကြရပါတယ်။

ပြည်မဘက်မှတင်သွင်းလာသည့် ကုန်စည်များသည် လမ်းခရီးကြန့်ကြာမှုကြောင့် လမ်းပေါ်မှာပင် ဈေးနှုန်းအပြောင်းအလဲ ဖြစ်သွားနိုင်သည်ကိုလည်း တွေ့မြင်နေကြရသည်။ လက်ရှိတွင် စက်ဆုံးဆီဈေးနှုန်းများ အနည်းငယ်လျော့ကျလာသော်လည်း ပြည်မဘက်က မှာယူထားသည့် စက်သုံးဆီကားများသည် ရခိုင်သို့ရောက်ရှိရန် ကြန့်ကြာနေသည့်အတွက် ယခင်ဈေးဖြင့် ဝယ်ယူထားသည့် စက်သုံးဆီတင်သွင်းသူများသည် ဈေးနှုန်းလျှော့ချ၍ ရောင်းချနိုင်ပါဦးမည်လော။

စပါးစိုက်ခင်း လယ်တစ်ဧကအတွက် စက်နှင့်လယ်ထွန်ခ ၄ သောင်း ၊ ဒီဇယ်ဆီဖိုး ၂ သောင်း၊ ဓာတ်မြေသြဇာ ၁ သိန်း၊ ရိတ်သိမ်းခြွေလှေ့စက်ခ ၇ သောင်း၊ မျိုးစပါးစရိတ် ၁ သောင်း ကုန်ကျပြီး အလုပ်သမားတစ်ဦးအတွက် ၁ ရက်လျှင် အနည်းဆုံး ၇၀၀၀ ခန့် ကုန်ကျမှုလည်း ရှိသေးသည်။ အစိုးရက သတ်မှတ်ပေးထားသည့်ဈေးနှုန်းမှာ စပါးတင်း ၁၀၀ ကို ငါးသိန်းကျပ်သာ ရှိသည်။

လက်ရှိကာလမှာ မြန်မာစစ်တပ်ဟာ ရခိုင်ပြည်အတွင်းက မြို့နယ်အချို့မှာ လုံခြုံရေးတင်းကြပ်မှုတွေနဲ့  တစ်အိမ်ဝင်တစ်အိမ်ထွက် ဝင်ရောက်စစ်ဆေးမှုတွေအထိ ပြန်လည်လုပ်ဆောင်လာနေပါတယ်။ လမ်းသွားလမ်းလာတွေကိုလည်း ပိုမိုပြီး တင်းတင်းကြပ်ကြပ်စစ်ဆေးမှုတွေရှိလာတာကြောင့် ရခိုင်မှာ တကျော့ပြန်စစ်ပွဲတွေဖြစ်လာမလားလို့ စိုးရိမ်နေကြရတဲ့အခြေအနေပါ။

ရခိုင်ပြည်နဲ့ ရခိုင်လူမျိုးတို့ဟာ နှစ်ပေါင်းထောင်ချီပြီး ကိုယ်ပိုင်အသိုက်အမြုံ၊ ကိုယ်ပိုင်ယဉ်ကျေးမှုနဲ့ နေလာခဲ့ကြတဲ့ လူမျိုးဖြစ်ပါတယ်။ သက်ဦးဆံပိုင်ဘုရင်စနစ်အောက်မှာတောင် သာယာဝဖြိုးခဲ့တဲ့ ရခိုင်ပြည်ဟာ လက်ရှိမှာတော့ ကုန်းကောက်စရာမရှိတော့လောက်အောင် အဖက်ဖက်က ယိုယွင်းပျက်စီးလာနေတာကို မြင်တွေ့နေကြရမှာလည်း ဖြစ်ပါတယ်။

မြန်မာနိုင်ငံမှာ စစ်တပ်ကအာဏာသိမ်းပြီး (၁)နှစ်ကျော်ကြာမြင့်လာတဲ့အချိန်မှာတော့ ကုန်ဈေးနှုန်းတွေဟာ တရိပ်ရိပ်နဲ့ အဆမတန်မြင့်တက်လို့လာနေတာလည်း ဖြစ်ပါတယ်။ မြင့်တက်လာတဲ့ ကုန်ဈေးနှုန်းတွေထဲမှာ နိုင်ငံခြားကတင်သွင်းရတဲ့ လောင်စာဆီနဲ့ ဆောက်လုပ်ရေးပစ္စည်းမျိုးတွေသာမက ပြည်တွင်းထုတ်ကုန်တွေဖြစ်တဲ့ အခြေခံစားသောက်ကုန်တွေပါ မြင့်တက်လာနေပါတယ်။

တစ်ဖက်မှာလည်း စစ်ကောင်စီဟာ ဘာသာရေးပွဲလမ်းသဘင်တွေအပြင် စစ်ကောင်စီထောက်ခံပွဲမျိုးတွေကို ရခိုင်ပြည်တွင်းက မြို့နယ်အချို့မှာ အင်အားအများအပြားနဲ့ ပြုလုပ်နိုင်ခဲ့သလို ကျေးလက်ဒေသတွေအထိပါ စစ်ကောင်စီဆန့်ကျင်ရေးလှုပ်ရှားမှုတွေ မပြုလုပ်ဖို့ သတိပေးတာမျိုးတွေ ပြုလုပ်လာနေပါတယ်။ ရက္ခိုင့်တပ်တော်အေအေကို ထောက်ခံတာတွေကိုလည်း ရပ်တန့်ကြဖို့ သတိပေးတာမျိုးတွေကိုလည်း တချိန်တည်းမှာ လုပ်ဆောင်လာနေပါတယ်။

ဒီခေါင်းစဉ်ကို ပေးရတာဟာလဲ အခြားကြောင့်ပေးတာမဟုတ်ပါဘူး။ တိုင်းပြည်တစ်ပြည်ရဲ့အောက်မှာ ပြည်သူ လူထုဆိုတာရှိစမြဲပဲဖြစ်ပါတယ်။ အဲဒီပြည်သူလူထုရဲ့ လိုအပ်ချက်တွေကို ဘယ်အစိုးရမဆို ကွင်းဆင်းကာ လေ့လာကြည့်ရှုပြီး မှတ်တမ်းတင်နိုင်တာ တော်တော်လေးနည်းမယ်ဆိုတာကို သက်သေ သာဓကနဲ့တစ်ကွ တိုင်းပြည်မှာရှိတဲ့ ပြည်သူလူထုတွေက အခုအချိန်ထိ ချပြနိုင်စမြဲဖြစ်ပါတယ်။

ပြီးခဲ့တဲ့ ဒီဇင်ဘာလ ၅ ရက်နေ့က ရန်ကုန်မြို့ ကြည့်မြင်တိုင်မှာ စစ်အာဏာရှင်အုပ်ချုပ်ရေး အလိုမရှိဘူးလို့ ဆန္ဒဖော်ထုတ်ခဲ့ကြတဲ့ လူငယ်တွေကို အနောက်ကနေ ကားနဲ့အပြင်းဝင်တိုက်တဲ့ လုပ်ရပ်ကိုကြည့်ရင် ပြည်သူ့အပေါ် စစ်အာဏာရှင်တွေက ဘယ်လိုမျိုးသဘောထားတယ် ဆိုတာကို ကွက်ကွက်ကွင်းကွင်း မြင်တွေ့နိုင်မှာလည်း ဖြစ်ပါတယ်။

မျက်မှောက်ခေတ်မှာ လူတိုင်းနီးပါး Social Media ကို အသုံးပြုနေကြတာဖြစ်တဲ့အတွက် စစ်ကောင်စီအပေါ် ဝေဖန်တဲ့သူတိုင်းကို အခုပြင်ဆင်လိုက်တဲ့ဥပဒေနဲ့ အရေးယူနိုင်တယ်ဆိုတဲ့သဘောကိုလည်း သက်ရောက် နေပါတယ်။

အစိုးရဆိုတာ ငွေရှင်ကြေးရှင်၊ ဓနရှင်ကြီးပုံစံနှင့် ပြည်သူတွေအပေါ် မိမိတို့ရဲ့ အလုပ်သမားကို ဆက်ဆံသလို ဆက်ဆံလို့ မရပါဘူး။ ပြည်သူကပေးတဲ့ အခွန်ငွေတွေနဲ့ တိုင်းပြည်ကို တည်ဆောက်ဖို့ ပြည်သူ့ခိုင်းဖတ်သာ ဖြစ်ရပါလိမ့်မယ်။ နိုင်ငံ့ဝန်ထမ်းဆိုသူများမှာလည်း အစိုးရဝန်ထမ်းမဟုတ်ဘဲ ပြည်သူ့ဝန်ထမ်းသာ ဖြစ်ရပါမယ်။ ဒါကြောင့် ပြည်သူ (သို့မဟုတ်) ပြည်သူကိုယ်စားပြု သတင်းမီဒီယာများက မေးမြန်းစုံစမ်းလာခဲ့ရင် ပြန်လည် ဖြေကြားပေးဖို့ ပြည်သူ့အခွန်စားဝန်ထမ်းများမှာ တာဝန်ရှိပါတယ်။

လက်ရှိ အနေအထားမှာလည်း ရက္ခိုင့်တပ်တော် (အေအေ) က အုပ်ချုပ်ရေး ယန္တရားတွေကို တိုးချဲ့လာပြီး တရားစီရင်ရေးကိစ္စကိုပါ ဆောင်ရွက်လာတာတွေကို တွေ့မြင်လာရပါတယ်။ ရက္ခိုင့်တပ်တော်(အေအေ) ရဲ့ ယင်းကဲ့သို့ လုပ်ဆောင်မှုတွေဟာ မြန်မာစစ်တပ်အတွက်တော့ နားရွက်ကို တံတွေးဆွတ်ခံရသလို ဖြစ်နေမှာတော့ အသေအချာပါပဲ။

မြို့နယ်ပေါင်းစုံက ပရဟိတ ဆောင်ရွက်နေသူတွေက ပြည်သူတွေ ကျန်းမာရေးအတွက် စဉ်းစားပူပန်ပြီး တတ်နိုင်သလောက် ဆောင်ရွက်နေကြချိန်မှာ ပြည်နယ်ကောင်စီက ၎င်းတို့၏ အာဏာရှင်ဆန်တဲ့ အုပ်ချုပ်မှုနဲ့ ထိန်းချုပ်ဖို့သာ ကြိုးစားနေတာကို တွေ့မြင်နေရပါတယ်။

ဥပမာ - ၂၀၂၀ ခုနှစ် ဇွန်လ ၂၉ ရက်နေ့က ဖြစ်ပွားခဲ့တဲ့ ရသေ့တောင်မြို့နယ်၊ ဦးဂါကျေးရွာက မုဒိမ်းမှုမှာ ကျူးလွန်ခံရသူအမျိုးသမီးသာ ရဲရဲဝံ့ဝံ့ ထုတ်ဖော်ပြောဆိုမှုသာ မလုပ်ခဲ့ဘူးဆိုရင် ကျူးလွန်ခဲ့တဲ့ မြန်မာစစ်သား (၃) ဦးကိုလည်း အရေးယူနိုင်ခဲ့မှာ မဟုတ်သလို ဘယ်သူမှလည်း သိလိုက်မှာ မဟုတ်ပါဘူး။

စစ်အာဏာရှင်ခေတ်ဖြစ်တဲ့ နဝတ၊ နအဖ ခေတ်မှာတော့ ပုဂ္ဂလိက သတင်းမီဒီယာတွေကို ရှင်သန်ခွင့် မပေးခဲ့ဘဲ နေ့စဉ်သတင်းစာနဲ့ မီဒီယာလုပ်ငန်းတွေကို နိုင်ငံပိုင်ငွေကြေးတွေနဲ့ အာဏာပိုင်အဖွဲ့အစည်းက မောင်ပိုင်စီးပြီး လုပ်ဆောင်ခဲ့ကြတာတွေ ရှိပါတယ်။ အဲဒီကြားထဲမှာ စစ်အစိုးရအလိုကျမဟုတ်ရင်တောင် သူတို့ကို မဆန့်ကျင်တဲ့ ခရိုနီတချို့ကို သတင်းဂျာနယ်ထုတ်ဝေခွင့်တွေ ပေးခဲ့ဖူးပါတယ်။